ÜNİVERSİTE MEZUNU ÖĞRENCİLERİN GÖRÜŞLERİNE GÖRE ÜNİVERSİTE ÖĞRETİM ELEMANLARININ ÖĞRETİM ETKİNLİKLERİ ve ÖĞRETMENLİK MESLEK BİLGİSİ İHTİYAÇLARI

Prof. Dr. Nuray SENEMOĞLU

     Özet: Bu çalışma, üniversite mezunu öğrencilerin görüşlerine göre, üniversite öğretim elemanlarının gerekli öğretim etkinliklerini ne derecede gösterdiklerini ve öğretmenlik meslek bilgisine ihtiyaçları olup olmadığını belirlemek; ihtiyaçları var ise hangi dersleri almaları gerektiğine ilişkin önerileri oluşturmak üzere yapılmıştır.

     Elde edilen bulgulara göre, hem fen bilimleri hem de sosyal bilimler öğretim elemanlarının, büyük ölçüde bilgi aktarıcılığını esas aldıkları, araştırmaya ve buluş yoluyla öğrenmeye çok az yer verdikleri, en çok düz. anlatım tekniğini kullandıkları; değerlendirmeyi ise çoğunlukla not vermek amacıyla yaptıkları gözlenmiştir. Ayrıca, örneklenil oluşturan öğrencilerin tamamı öğretim elemanı adaylarının "öğretmenlik meslek, bilgisi" derslerinden bazılarını kesinlikle almaları gerektiğini belirtmişlerdir.

     Eğitim, bir davranış değiştirme mühendisliğidir. Bir başka deyişle, kasıtlı olarak istendik öğrenme meydana getirme sürecidir. İstendik öğrenmeleri planlı bir şekilde meydana getiren kurumlar ise çeşitli düzey ve türdeki okullardır. Bu kurumların en üst düzeyindekiler ise yükseköğretim kurumlarıdır.

     1982 Anayasası, yüksek öğretim kurumlarına, "Çağdaş eğitim-öğretim esaslarına dayanan bir düzen içinde milletin ve ülkenin ihtiyaçlarına uygun insan gücü yetiştirmek", "bilimsel araştırma, yayın ve danışmanlık yapmak"., "ülkeye ve insanlığa hizmet etmek" gibi görevler yüklemiştir (Kaya, 1984, s.248). Bu durumda, üniversite öğretim elemanlarının önemli görevlerinden birisi öğretmektir. Hangi düzeyde olursa olsun öğretme, öğrenmeyi sağlamak üzere koşullan oluşturma; öğrenmeyi destekleme; öğrenmeyi kılavuzlama faaliyetidir. O halde, bugünün öğretmeni sadece bilgi aktarıcı ya da taklit edilecek bir model değil, etkili öğrenmenin çok çeşitli yollarla meydana geldiğini; farklı öğrencilerin farklı öğrenme yollan tercih ettiğini; birey olarak öğrencilerin ihtiyaçları dikkate alındığında öğrenmenin gerçekleştiğini bilen ve öğretme-öğrenme ortamlarını, bu özellikleri dikkate alarak düzenleyen ve öğrenmeye rehberlik eden kişidir. Son yıllarda pek çok eğitimci, öğrenmede temel sorumluluğu öğrenenin kendisine veren fırsatlar hazırlamanın ve öğrenme platformu olarak bireyin kendi yaşamındaki yaşantıları kullanmanın daha değerli öğrenme ürünleri oluşturduğunu savunmaktadır. Kısaca öğrenmede aktif rol, öğrencinindir (Curzon, 1991;Walkin, 1992, Bilen, 1993).

     Dikkatlerin konu alanından öğrenci davranışına ve öğrenci etkinliğine yönelmesi, kurumlan, politika ve uygulamalarının, öğrenci katılımım artırıp artırmadığım değerlendirmeye yöneltmiştir. Bu değerlendirmeler, yüksek öğretim kurumlarının daha etkili öğrenme çevresi düzenleme çabalarını yoğunlaştırmıştır (Astin, 1984, s. 297-307).

     Öğretimi planlama, büyük ölçüde içsel öğrenme süreçlerini en yüksek düzeyde destekleyebilecek dışsal öğretim etkinliklerinin düzenlenmesidir.
Çeşitli öğretme yaklaşımlarının, etkili öğrenmeyi sağlamak üzere önerdiği öğretim etkinlikleri ifade farklılıklarına rağmen fonksiyonları bakımından benzerlikler göstermektedir. Gagne'nin öğrenme sürecini esas alarak düzenlediği öğretim etkinlikleri, Ausubel'in, anlamlı öğrenmeye dayalı olan, sunuş yoluyla öğretimi, Slavin'in "doğrudan öğretim .yöntemi", Hunter'in tam öğretme programı, Rosenshine ve Stevcns'ın önerdikleri öğretim etkinlikleri ortak özellikler «göstermektedir (Gagne, Briggs ve VVager,. 1988; Gagne ve Driscol, 1988; Slavin, 1986; Gibson ve Chandler, 1988; Rosenshine ve Stevens, 1986).

     Yukarıdaki doğrudan öğretim modellerinde gözlenen benzer öğretim etkinlikleri şunlardır: Öğrencinin öğrenme birimine yöneltilerek dikkatin öğrenme biriminde toplanması; öğrenme hedeflerinden haberdar edilmesi; bilginin mantıksal bir tutarlık içinde organize edilip, açık bir şekilde öğrenciye adım adım sunulması; eski ve yeni öğrenmelerin bütünleştirilerek anlamlandırılması; sınıf ortamında bilginin uygulanması; öğrencilerin yüksek düzeyde katılımının sağlanması; öğrencilerin anlayıp anlamadıklarının kontrol edilmesi ve anlamalarına rehberlik edilmesi; sistemli olarak performansın değerlendirilmesi ve dönüt verilmesi; öğrenmede kalıcılığın ve transferlerin sağlanmasıdır.

     Öğrencinin dikkatinin öğrenme birimi üzerine çekilmesi, sinirlerin uyarılmasın! sağlar ve bireyi öğrenme için gerekli uyarıcıları almaya hazır hale getirir. Bu nedenle, dikkatin çekilmesi, öğrenme sürecinin başlaması ve devam etmesi için gerekli bir önkoşul öğretim etkinliğidir (Gagne ve Driscol, 1988).

     Öğrenciyi, derste ulaşılacak hedeflerden haberdar etme ve kazanacakları davranışları nerede, nasıl kullanacaklarını açıklayarak, hedefleri benimsetme, öğrenmenin anlamlı olmasını sağlamaktadır. Öğrencinin öğrenme birimine ilgi, ihtiyaç duymasına ve güdülenmesinde etkili olmaktadır. Dolayısıyla da etkin katılımına katkıda bulunmaktadır Wills, 1993). Kelvin ve Wills tarafından yüksek öğretimde yapılan araştırmalarda hedeflerin öğretme-öğrenme ortamında açık-seçik belirlenmemesinin, belirsizlik yarattığı ve öğrenci performansım düşürdüğü gözlenmiştir (Kelvin, 1993; Wills, 1993). Bilgiyi işleme modeline (Information Processing Model) göre, öğrenciyi hedeften haberdar etme, öğrenmede yönetici kontrol süreçlerini harekete geçirerek bireyin öğrenilecek birim üstünde odaklaşmasını sağlamaktadır (Gagne, Briggs ve Wager, 1988).

     Öğrenciye, öğretim sırasında önkoşul öğrenmelerinin hatırlatılması ya da kullanıma hazır hale getirilmesi, yeni öğrenmelerin daha kolay oluşmasını sağlamaktadır. Ayrıca. büyük ölçüde eğitim durumlarında, öğrenci önceki öğrendiği bilgi ve becerileri uygulamak ihtiyacındadır. Önceki öğrendiği bilgi ve becerilerin hatırlanması ve uygulanması üst düzeyde öğrenmeyi (ovelearning) gerçekleştirmektedir. Bilgiyi işleme modeline göre, önkoşul öğrenmelerin tekrarlanması, önkoşulların işleyen belleğe Working memory) otomatik olarak getirilerek, kavrama, uygulama ve problem çözmede kullanılmasını kolaylaştırmaktadır (Rosenshine ve Stevens, 1986; Gagné ve Driscol, 1988).

     Yeni öğrenmeyi sağlayacak uyarıcılar ve sunuluş biçimi de, davranışın kazanılmasında yaşamsal bir öneme sahiptir. Öğrenme için uygun olmayan uyarıcıların verilmesi, öğrencilerin yanlış beceriler kazanmalarına neden olabilir. Sunulan uyarıcılar, . seçici algıyı yönlendirebilmelidirler. Öğrenciler, verilen uyarıcılarla neyi öğreneceklerini, bunları öğrenirken neler yapacaklarını anlayabilmelidirler. Bloom'a göre ipuçları, öğrenci gruplarının başarısındaki değişkenliğin % 14 kadarını açıklayabilme gücüne sahiptir. U yancılar, sözel, görsel, işitsel ve tüm duyu organlarını etkileyecek biçimde ve çeşitlilikte seçilmelidir. Ancak, seçilen uyarıcıların, öğrencilerin giriş niteliklerine uygun ve; öğrencinin hedef davranışları kazanmasını sağlayıcı nitelikte olması da gerekmektedir Gagne ve diğerleri, 1988; Bloom, 1976). Ramsden (1985) tarafından yüksek öğretim düzeyinde yapılan bir araştırmada, öğretim elemanlarının, bilgiyi organize etme ve etkili sunma becerileri bakımından gelişmeye ihtiyaç duydukları belirlenmiştir. Entwistle ve Tait (1990)'ın araştırma sonuçlan da bu bulguyu desteklemektedir. Araştırmacılara göre öğretim elemanlarının mesleki gelişim programının hedefleri "öğretme becerilerinin geliştirilmesi" bakımından zenginleştirilmesi gerekmektedir.

     Gerekli uyarıcıların öğrenciye sunulması ve ihtiyaç duyduğu rehberliğin yapılmasından sonra, bilgiyi işleme modeline göre, bu yeni materyalin işleyen bellekten uzun süreli belleğe transfer edilmesi gerekmektedir. Yani yeni materyalin anlamlandırılması, gözden geçirilmesi, zihinsel tekrarının yapılması, özetlenmesi bir başka deyişle materyalin zenginleştirilmesi gerekmektedir. Bu durum, öğrencilerin etkin uygulamalar yapmaları için fırsatlar hazırlanmasını gerektirir. Bu amaçla öğreticiler öğrencilere soru sorarak, kendi sözcükleriyle fikirlerini özetlemelerini söyleyerek, eski ve yeni öğrendikleri arasındaki ilişkileri kurdurarak öğrencileri her yeni bilgiyi uygulamalarına fırsatlar hazırlayarak ve her adımda dönüt vererek öğrenilenlerin uzun süreli belleğe geçişine rehberlik edebilirler. Davranışın öğretme durumunda gösterilmesi, bir başka deyişle, öğrencinin öğretme durumuna katılımının sağlanması, öğrenmede önemli bir yer tutmakta ve öğrenme ürünlerini hem niteliksel hem de niceliksel bakımdan etkilemektedir (Bloom, 1976; Özçelik, 1974; Özçelik, 1987; Newel, 1.984). Öğretme-öğrenme sürecine öğrencinin katılımının artırılmasıyla, araştırma becerilerinin % 34, başkalarıyla çalışma ve iletişim kurma becerilerinin % 32, problem çözme becerilerinin % 20 ve organize etme ve zamanı etkili olarak kullanma becerilerinin % 14 oranında desteklendiği gözlenmiştir (Kelvin, 1993). Katılma aynı zamanda öğrencinin öğrenmeye güdülenmesine ve kişilik gelişimine de yardım etmektedir (Biggs ve Telfer, 1987; Astin, 1984). O halde bu durumda öğretici öğrencilerin katılımını teşvik etmek için neler yapmalıdır? Entwistle ve Tak (1990) katılımın, öğrencilerin ilgi duyduğu ya da ilgili hale geldiği konular sunulduğunda gerçekleştiğini belirtmektedirler. Bu durumda, öğrencinin öğrenme birimine ilgi ve ihtiyaç duymaları sağlanmalıdır. Ayrıca öğrencilerin katılımım teşvik edecek olumlu bir hava yaratmak gerekmektedir. İnsancı yaklaşım psikologlarına (Rogers, 1983) göre öğretmen ve öğrenci arasındaki dürüstlük ve saygı katılımı önemli ölçüde etkilemektedir. Sınıfın stresten uzak, rahat atmosferi ve büyüklüğü de katılmada rol oynar. Büyük gruplarda kişiselliğe önem vermeyen düz anlatım, katılımı, dolayısıyla da öğrenmeyi olumsuz yönde etkilemektedir (Wills, 1993). Bu nedenle öğretme, araştırma ve grup etkileşiminde yoğunlaşmalıdır (Kelvin 1993). Ezberleme gerektiren davranışlar en aza indirilerek yaratıcılık teşvik edilmelidir. Teorik olarak verilen bilginin mutlaka somutlaştırma, örneklendirme, yeni durumlarda uygulama vb. yollarla kalıcılığı ve transferi sağlanmalıdır (Entwistle, 1990; Kelvin, 1993).

     Ayrıca öğrencinin öğrenme sonuçlan hakkında kendisine bilgi verilmesinin; eksik ve yanlışlarının zaman geçirilmeden düzeltmesini sağlamanın öğrenme düzeyini bir standart sapma kadar yükselttiği gözlenmiştir. Bu durumda öğreticinin değerlendirmeyi sadece not verme amacıyla değil, aynı zamanda öğretimin bir parçası olarak da yapması gerekmektedir (Özçelik, 1987; Crooks, 1988).

     Yukarıda kısaca açıklanan öğretim etkinliklerinin matematik ve dil öğretimi gibi derslerde; ve hangi düzeyde, hangi yaşta, hangi derste olursa olsun alışılmadık, yeni materyallerin öğretildiği durumlarda ve öğretimin başlangıcında öğrenmeyi etkili ve sistematik olarak sağladığı gözlenmektedir. Genel olarak sunuş, rehberlik edilen uygulama ve bağımsız uygulamalar için ayrılan süreler öğrencilerin yaşlarına, olgunluk düzeylerine ve konuların güçlüğüne göre değişmektedir (Berliner, 1982; Rosenshine ve Stevens, 1986). Ancak fen bilimleri ve sosyal bilimlerin bazı konularının öğretiminde buluş yoluyla öğretme yaklaşımı daha etkili olabilmektedir (Slavin, 1986).

     Hangi yaklaşım kullanılırsa kullanılsın yukarda da belirtildiği gibi "öğretme"nin sadece sanat değil bir de teknik yanı vardır. Oysa ülkemizde üniversite öğretim elemanlarının büyük çoğunluğu, teknik özellikleri de olan bu "öğretme" becerilerini usta-çırak ilişkisi ile öğrenmektedirler. Bu durumda üniversite öğretim elemanlarının, öğretim etkinliklerini planlama, uygulama ve değerlendirmede ne derecede yeterli olduklarını ortaya koyarak, öğretmenlik meslek bilgisine ihtiyaçlarının olup olmadığını belirlemek sistemin nitelikli ürünler yetiştirmesi için gerekli önlemlerin alınması bakımından önem taşımaktadır. Çünkü, öğretim elemanları, ülkenin ihtiyaç duyduğu nitelikli insan gücünü yetiştirme işinde en etkili öğelerden biridir ve etkili ve verimli öğrenmeyi sağlayabildikleri ölçüde söz konusu işlevlerini yerine getirebilirler. Bu çalışmanın, öğretim elemanlarının öğretim etkinliklerini belirleyerek öğretim elemanı yetiştirme programlarının geliştirilmesi çabalarına katkıda bulunacağı umulmaktadır.

     Problem Cümlesi: Üniversite mezunu öğrencilerin görüşlerine göre, üniversite öğretim elemanları gerekli öğretim etkinliklerini ne derecede göstermektedirler ve öğretmenlik meslek bilgisi, derslerini almaya, ihtiyaçları var mıdır? Bu problemle ilgili olarak cevaplanması gereken alt problemler şunlardır?

     Sayıltılar: 1. Anketin kapsamım oluşturmak üzere kendilerine baş vurulan uzmanların görüşleri yeterlidir. 2. Mezun öğrencilerin ankete verdikleri cevaplar gerçeği yansıtmaktadır.

     Sınırlamalar: Araştırmanın bulguları H.Ü. Eğitim Fakültesi Eğitim bilinilen Bölümünün 1992-1993 öğretini yılı güz döneminde açtığı öğretmenlik sertifikası programını alan öğrencilerin görüşleriyle sınırlıdır.

YÖNTEM

     Araştırma, betimsel bir çalışma olup, veriler anket yoluyla toplanmıştır, Anket dört bolümden oluşmaktadır. Birinci bölümde kişisel bilgi; ikinci bölümde öğretim elemanlarının göstermeleri beklenen ve beklenmeyen öğretini etkinlikleri ve dereceleri; üçüncü bölümde en çok uygulanan öğretim teknikleri; dördüncü bölümde de öğretim elemanı adaylarının öğretmenlik meslek bilgisi derslerini almalarının gerekli olup olmadığı, gerekli ise, önerilen dersler ve önerilen dereceleri yer almaktadır. Araştırmanın örneklemini 1989-1992 yılları arasında mezun olup, H.Ü. Eğitim Fakültesi, Eğitini Bilimleri Bölümünün 1992-1993 güz yan yılında açmış olduğu Öğretmenlik Sertifikası programına devam eden 127 öğrenci oluşturmaktadır, Öğrencilerin 87'si 1992, 14'ü 1991, 2Q'si 1990 ve 6'sı 1989 öğretim yılında mezun olmuşlardır. 1989'dan önceki yıllarda mezun olanlar araştırma kapsamına alınmamıştır. Örneklemi oluşturan öğrencilerin mezun oldukları üniversite ve fakülteler Tablo l'de verilmiştir

Tablo 1. Örneklemi Oluşturan öğrencilerin Mezun Oldukları Üniversite ve Fakültelere Göre Dağılımları*

* Fen bilimleri toplanı : 47
Sosyal bilimler toplam: 80
Toplam :127
* Matematik alanındaki öğrenci sayısı az olduğundan fen bilimleri ile birlikte alınmıştır.

     Veri toplama aracı olarak anketler öğretim döneminin sonunda, final sınavından bir hafta önce uygulanmıştır. Böylece, örneklem grubunun öğretmenlik sertifikası programı kapsamı hakkında da bilgilenmesi sağlanmıştır.

     Verilerin analizinde frekans, %, , t testi ve Pearson korelasyon katsayısı kullanılmıştır

BULGULAR VE YORUM

     Araştırmanın öğretim elemanlarının okuldaki başarılarından etkilenip etkilenmediği bir ölçüde test edilmiştir. Bu amaçla her bir öğrencinin 100 puan baremine dönüştürülen mezuniyet ortalamaları ile öğretim elemanlarının öğretim etkinliklerini ne derecede gösterdiklerine ilişkin değerlendirme puanları arasındaki ilişkiye bakılmıştır. Elde edilen korelasyon katsayısının (r= .13) sd = 113 ve : .05 düzeyinde anlamlı olmadığı gözlenmiştir. Bu durumda, öğrencilerin, öğretim elemanlarını değerlendirmeleri, öğrenimleri sırasındaki başarılarından etkinlenmemiştir denilebilir.

     Alt problem 1: Mezun öğrencilerin görüşlerine göre, Fen Bilimleri-Matematik alanlarındaki öğretim elemanlarının öğretim etkinliklerini ne derecede gösterdiklerine ilişkin frekans, % ve aritmetik ortalamalar Tablo 2'de; sosyal bilimler alanlarındaki öğretim elemanlarına ilişkin frekans, % ve aritmetik ortalamalar Tablo 3'te verilmiştir.

Tablo 2. Fen Bilimleri ve Matematik Alanlarındaki öğretim Elemanlarının Öğretim Etkinlikleri

f, %,	Hiç						Çoğu
	Gözlenmedi		Nadiren		Bazen		Zaman		Daima		n: 47
ÖĞRETİM   ETKİNLİKLERİ	(1)		(2)		(3)		(4)		(5)
	f	%	f	%	f	%	f	%	f	%
1.öğretim  döneminin  başında, öğrencilere  dersin hedeflerini,konu   listesini, Öğretim   yöntemlerini değerlendirme tür ve zamanlarını kapsayan ders planını  verme ya da açıklama.	27	57	10	21	5	11	3	6	2	4	1.8
2. Öğretim döneminin başında sadece işlenecek konu listesini verme	19	40	10	21	11	23	5	11	2	4	2.2
3.öğretim  döneminin başında, öğrencilere   sadece okunacak kitap listesini verme.	4	9	8	17	3	6	13	28	19	40	3.7
DERS İŞLEME SIRASINDA 4. Öğrencilerin dikkatini o gün işlenecek konuya çekmek için çaba harcama (örnek olay anlatma, soru sorma)	13	28	14	30	12	26	4	9	4	9	2.4
5. O gün işlenecek konuya doğrudan başlama	1	2	6	13	3	6	24	51	13	28	3.9
6, Öğrencilerin konuyu öğrenmeleri için merak güdülerini harekete geçirme.	15	32	16	34	9	19	5	11	2	4	2.2
7.Öğrencilere o konu ile kazanacakları davranışları çıklama	24	51	16	34	4	9	2	4	1	2	1.7
8. Kazanacakları davranışları nerelerde kullanabilecek-lerini açıklama (öğrenmeyi öğrenciler için anlamlı hale getirme)	21	45	11	23	9	19	6	13	0	0	2.0
9. Yeni öğrenecekleri ile önceki öğrendikleri arasındaki ilişkiyi kurmalarını sağlama.	5	11 .	13	28	18	38	10	21	1	2	2.8
10. Öğrencileri araştırarak öğrenmeye yöneltme.	15	32	13	28	10	21	8	17	1	2	2.3
11. Öğrencilere buluş yoluyla öğrenmeleri için rehberlik etme.	24	51	7	15	9	19	6	13	1	2	2.0
12. öğrencinin alandaki gelişimini kendisinin değer­lendirmesine ve kendi gelişimini sağlamasına olanak	23	49	10	21	10	21	3	6	1	2	1.7
13. Öğrencilerin etkili öğrenme yollarını öğrenmelerini sağlama.	21	45	16	34	5	11	4	9	1	2	1.9
14. Öğrencileri yaratıcılığa ve sentez yapmaya yöneltme.	16	34	13	28	12	26	3	6	3	6	2.2
15. Öğrenciyi düşünmeye ve bilgi üretmeye yöneltme.	15	32	15	32	7	15	4	9	6	13	2.4
16. Bilgi aktaracılığını (düz anlatımı) esas alma	6	13	6	13	4	9	10	21	21	45	3.7
17. Öğrencileri  işbirliğine dayalı olarak öğrenmeye yöneltme.	17	36	15	32	8	17	5	11	2	4	2.1
18. Soyut kavram, sembol, formül ve olayların somut örnek ve olaylarla açıklanmasını sağlama	10	21	15	32	10	21	9	19	3	6	2.6
19. Etkili  öğrenmeyi sağlamak üzere ders araç ve gereçlerini yerinde kullanma.	15	32	10	21	7	15	10	21	5	11	2.6
20. Sınıftaki öğrencilere eşit söz hakkı sağlama.	9	19	8	17	5	11	12	26	13	28	3.3
21.Öğrencilere adil davranma.	4	9	6	13	9	19	15	32	13	28	3,6
22. Öğrencileri derse katılmaya özendirme.	10	21	15	32	12	26	9	19	1	2	2.5
23. Öğrencileri, verileni aynen aktarmaya yöneltme.	6	13	6	13	7	15	17	36	11	23	3.4
24. öğrencilerin doğru cevaplarını pekiştirme.	13	28	17	36	4	9	9	19	4	9	2.4
25. Öğrencilerin yanlış cevaplarıyla alay etme.	22	47	9	19	10	21	3	6	3	6	2.1
26, Öğrencilerin   yanlış cevaplarını   düzeltmelerini sağlama.	5	11	11	26	13	28	9	19	8	17	3.1
27. Ölçme ve değerlendirmeyi objektif olarak yapma.	2	4	11	23	10	21	17	36	7	15	3.3
28. ölçme araçlarını öğrenilenlerin tümünü ölçebilecek kapsamda hazırlama.	8	17	12	26	13	28	11	23	3	6	2.8
29. Değerlendirmeyi sadece not vermek amacıyla yapma.	4	9	8	17	7	15	15	32	13	28	3.5
30. Değerlendirmeyi öğrencilerin eksik öğrenmelerini tamamlamak amacıyla yapma.	17	36	14	30	8	17	7	15	1	2	2.2
31. Öğrencilerin duyuşsal özelliklerini  (ilgi, tutum, akademik benlik kavramı) olumlu hale getirmeye [çalışma.	20	43	11	23	7	15	8	17	1	2	2.1

Tablo 3. Sosyal Bilimler Alanlarındaki Öğretim Elemanlarının Öğretim Etkinlikleri

     Her iki tablo birlikte incelendiğinde her iki grupta da en düşük düzeyde gösterilen davranışlar arasında, "öğretini döneminin başında, öğrencilere dersin hedeflerini, konularını, öğretim yöntemlerini değerlendirme tür ve zamanlarım kapsayan bir ders planı verme", hatta sadece "konu listesini verme" ve "öğrencilere o konu ile ilgili kazanacakları davranışları açıklama" gibi etkinlikler gelmektedir.

     Hodgson (1984) tarafından yapılan bir araştırmada, özellikle yüksek öğretim düzeyinde büyük gruplarda yapılan öğretimde, öğrencilerin büyük çoğunluğunun içeriğin kendileri için uygun olup olmadığını anlayamadıkları gözlenmiştir. Bu nedenle öğrencilere verilecek kurs materyalinin kendilerine ne kazandıracağı, nerede kullanacaklarının açıklanması öğrencileri katılmaya teşvik etmektedir (Hodgson, 1984; Wills, 1993). Hedeflerin açık-seçik belirlenmemesi ve belirsizlik de öğrenci performansını düşürmektedir. Bu durumda, sınıfların kalabalık olduğu ülkemizde öğretini elemanlarının hedefleri belirleme ve öğrencilere benimsetme gibi öğretim etkinliklerini yerine getirmeleri öğretimin verimini artırma bakımından yaşamsal bir öneme sahiptir, Ayrıca nadiren ve bazen gösterilen davranışlar arasında "öğrencileri araştırarak ve buluş yoluyla öğretmeye yöneltme", "yaratıcılığa ve sentez yapmaya yöneltme", "öğrencileri işbirliğine dayalı olarak öğrenmeye yöneltme" gibi davranışlar gelmektedir. Buna karşın "bilgi aktarıcılığını esas alma" "öğrencileri verileni aynen aktarmaya yöneltme" gibi istenmeyen davranışlar ise yüksek düzeyde gösterilmektedir. Oysa yüksek öğretim düzeyinde öğretme, araştırma ve grup etkileşiminde yoğunlaşmalıdır (Hansen, 1993). Araştırına becerileri uygulama, analiz ve sentez yapmayı gerektirir. Grupla çalışma da organize etine, motivasyon, yaratıcılık ve uyumla beslenmekte ve aynı zamanda bu becerileri beslemektedir (Kelvin, 1993). Ayrıca büyük sınıfların öğrenmedeki olumsuz etkileri küçük grup çalışmaları yoluyla giderilebilmekte ve yaşantıların paylaşımı sağlanabilmektedir. Grupla çalışma, bireysel olarak dikkati çekmeyen yeni şeyleri algılama ve iç görü kazanmayı sağladığı gibi, ortaya çıkan farklı amaç ve görüşler de bireyin çatışma ve gerginlikler çözümleme becerilerini geliştirmelerine, yardım etmektedir (Kelvin. 1993). Sadece verileni tekrarlama yani ezberleme ise öğrencilerin yaratıcılığını gizlemekte ve bireysel olarak öğretime katılımlarım olumsuz etkilemektedir.

     Yukarıdakilere ek olarak öğrenciler çoğunlukla not vermek amacıyla değerlendirilmekte, değerlendirme sonuçlarına göre öğrenme etkinliklerinin tamamlanması gibi bir amaç güdülmemektedir. Oysa, öğrencinin kendisini tehdit eden bir unsur olmadan, ne derecede hedeflere ulaştığını, hatalarının neler olduğunu ve nasıl düzeltmesi gerektiğini yansıtmasına izin verilmesi, yüksek öğretim düzeyinde geliştirilmesi gereken bir iç denetim yoludur (Wills, 1993; Crooks, 1988). Alt problem 2: Mezun öğrencilerin görüşlerine göre Fen Bilimleri-Matematik (FB) ve Sosyal Bilimler (SB) alanlarındaki öğretim elemanlarının en çok kullandıkları tekniklere ilişkin frekans ve yüzdeler Tablo 4'te verilmiştir.

     Tablo 4 incelendiğinde, hern fen bilimlerindeki hem de sosyal bilimlerdeki öğretim elemanlarının en çok düz anlatım, ikinci sırada soru-cevap tekniklerini kullandıkları gözlenmektedir. Fen bilimleri öğretim elemanları üçüncü sırada % 17 oranında laboratuar tekniğini kullanmaktadırlar. Fen bilimleri ve sosyal bilimlerindeki öğretim elemanları büyük grup tartışmasını küçük grup tartışmasından daha çok kullanmaktadırlar. Bu alt probleme ilişkin elde edilen bulguların birinci alt problemle ilgili bulgularla büyük bir tutarlık gösterdiği söylenebilir. Goethe: "Bilmek yeterli değil, uygulamalıyız... İstemek yeterli değil yapmalıyız" demektedir. Düz anlatım yoluyla öğrenciler kavramları teknikleri ve konunun genel çerçevesini kazanabilirler. Ancak öğrencilerin bu bilgiyi etkili bir şekilde uygulama becerisini kazanmaları gerekmektedir (Entwistle, 1990) .Alt problem 3; Bu alt problemi cevaplamak üzere iki grubun aritmetik ortalamaları arasındaki fark t testi ile yoklanmıştır. Fen Bilimleri-Matematik ve Sosyal Bilimler alanlarındaki öğretim elemanları arasında öğretim etkinliklerini gösterme dereceleri bakımından anlamlı bir fark (sd= 125 t=0.826 alpha.05= 1.980) olmadığı gözlenmiştir.

Tablo 4. Fen Bilimleri, Matematik ve Sosyal Bilimler Alanlarındaki Öğretim Elemanlarının Kullandıkları Öğretim Teknikleri*

Tablo 5. Fen Bilimleri ve Matematik Alanlarından Mezun Öğrenci Görüşlerine Göre Üniversite Öğretim Elemanı Adaylarının Almaları Önerilen Öğretmenlik Meslek Bilgisi Dersleri

Tablo 6. Sosyal Bilimler Alanlarından Mezun Öğrencilerin Görüşlerine Göre Üniversite Öğretim elemanı Adaylarının Almaları Önerilen Öğretmenlik Meslek Bilgisi Dersleri

     Alt problem 4: Bu alt probleme ilişkin soruyu her iki gruptaki mezun öğrencilerin tamamı (% 100) öğretim elemanı adaylarının öğretmenlik meslek bilgisi derslerini almaları gerektiği şeklinde cevaplamışlardır.

     Alt problem 5: Bu ait probleme ilişkin bulgular Tablo 5 ve 6'da verilmiştir. Tablo 5 ve 6 birlikte, incelendiğinde, öğretim elemanı adaylarının almaları önerilen dersler arasında benzerlikler bulunduğu görülmektedir. Programda "kesinlikle yer verilmesi gerekir" derecesine en yakın önerilen dersler sırasıyla "özel öğretim metodları (öğretmenlik uygulaması)", "genel öğretim metodları", "gelişim ve öğrenme psikolojisi", "ölçme ve değerlendirme" ve "okullarda rehberlik" gelmektedir. Ayrıca araştırma teknikleri, Türk dili ve diksiyon, iletişim ve insan ilişkileri gibi derslerin de eklenmesi ve uygulamalı derslerin süresinin artırılması önerilmektedir.

     Sonuç olarak, üniversite öğretim elemanlarının beklenen öğretim etkinliklerini yeterli düzeyde gösterdiklerine ilişkin bir kanıt elde edilememiştir. Bu durumda, yüksek öğretim sisteminde etkili ve verimli ürün elde edilmesinin temel koşullarından birisi de öğreticinin öğretme alanında yetiştirilmesidir. Bu amaçla, ivedi olarak öğretini elemanlarına ve adaylarına öğretmenlik meslek bilgisi programları hazırlanarak hizmet içi eğitim yapılması zorunlu görülmektedir.

KAYNAKLAR